Η Όπερα του ζητιάνου δεν είναι μια συνηθισμένη όπερα.  Είναι μια φτωχή όπερα ή μια όπερα για τους φτωχούς. Δεν πρωταγωνιστούν σ’ αυτή, όπως συμβαίνει στην ιταλική όπερα, τα μεγάλα ερωτικά πάθη και οι ευγενείς χαρακτήρες αλλά η ανάγκη, η διαφθορά, το χρήμα και ο υπόκοσμος. Οι ήρωες του έργου —ζητιάνοι, πόρνες, προαγωγοί, μαχαιροβγάλτες, κλεφτρόνια, χαρτοπαίχτες και ληστές—  είναι οι παρίες μιας βαθιά διεφθαρμένης κοινωνίας, όπου η εξουσία παρέχει προστασία σ’ αυτόν που δίνει τα περισσότερα και η επιχειρηματική δραστηριότητα  χρησιμοποιείται ως βιτρίνα για κάθε λογής παρανομία.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου περισσεύει η εγκληματικότητα και όπου η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει περισσότερο από μια χρυσή ταμπακιέρα ή μερικά μεταξωτά μαντήλια, ο συγγραφέας του έργου Τζον Γκέι στήνει τη δική του ερωτική ιστορία, ανάμεσα στην Πόλυ Πήτσαμ, κόρη του εμπόρου και κλεπταποδόχου κ. Πήτσαμ, και τον Μακήθ, αμετανόητο γυναικά και αρχηγό μιας συμμορίας κλεφτών. Ο κρυφός τους γάμος θα γίνει αφορμή για να ξεσπάσει ένας ανελέητος πόλεμος συμφερόντων, με καρφώματα, λαδώματα και συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, γιατί στο μεταξύ ο Μακήθ είχε υποσχεθεί γάμο και στη Λούσυ Λόκιτ, την κόρη του αστυνομικού διευθυντή. Ο έρωτας των δύο κοριτσιών για τον Μακήθ θα τις φέρει αντιμέτωπες με τα σχέδια των γονιών τους. Για τους τελευταίους, ο συγκεκριμένος άντρας αξίζει περισσότερα νεκρός. Ποιος όμως θα επικρατήσει τελικά; Ο έρωτας ή το χρήμα;

Η Όπερα του ζητιάνου είναι μια μουσική σατιρική κωμωδία των ηθών που επικρατούσαν στο μακρινό Λονδίνο των αρχών του 18ου αιώνα. Γράφτηκε το 1728 ως αντίδραση στη μόδα της ιταλικής όπερας που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στις λονδρέζικες σκηνές και δεν σταμάτησε ποτέ να παίζεται στους αιώνες που ακολούθησαν. Σήμερα πια θεωρείται έργο εμβληματικό, καθώς μ’ αυτό εγκαινιάζεται, ως νέο μουσικοθεατρικό είδος, η λαϊκή όπερα (ballad opera). Η έντονη θεατρικότητα του έργου, σε συνδυασμό με την ευθύβολη κοινωνική κριτική που ασκεί, τράβηξε στα 1920 την προσοχή του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως πρότυπο για τη δική του Όπερα της πεντάρας

Ανεβασμένη ως λαϊκή μουσική κωμωδία, η παράσταση εκσυγχρονίζει το κείμενο ώστε μέσα από το χιούμορ, το χορό και το τραγούδι να τονιστούν ακόμα περισσότερο οι αναλογίες με την εποχή μας. Πίσω από τον παραλογισμό των καταστάσεων και τους σκόπιμα διογκωμένους χαρακτήρες, η αλήθεια της ζωής διασταυρώνεται με το θεατρικό παιχνίδι, η κωμωδία με το πάθος, η φαντασία με την πραγματικότητα και η πρόζα με τη ζωντανή μουσική. 

Ταυτότητα παράστασης

Συντελεστές

Μετάφραση-διασκευή-σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή

Μουσική: Κώστας Βόμβολος

Χορογραφία-κίνηση: Ιωάννα Μήτσικα

Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου

Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Καυκάσιος

Παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί

Ειρήνη Αμπουμόγλι

Κυριάκος Δανιηλίδης

Άννα Ευθυμίου

Άννα Κυριακίδου

Κωσταντίνα Λάλλου

Πέτρος Παπαζήσης

Στέφανος Πίττας

Μιχάλης Συριόπουλος

Μουσικοί επί σκηνής

Αλκυόνη Θηλυκού
 Πιάνο
 
Θοδωρής Κεσίσογλου
 Σαξόφωνο
 
Δημήτρης Βαλιώτης
 Κρουστά
 
Γιώργος Μάνος
 
Γιάννης Μαστρογιάννης
 Βιολί
 

Info

Πρεμιέρα: Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Χώρος: Θέατρο Αθήναιον, Βασιλίσσης Όλγας 35

Ώρα έναρξης: 21:15

Διάρκεια παράστασης: 100’

Εισιτήρια:

Προαγορά: 12 ευρώ

Ομαδικό: 10 ευρώ

Κανονικό: 16 ευρώ

Φοιτητικό: 12 ευρώ