Από Τετάρτη 1 Οκτωβρίου Για λίγες μόνο παραστάσεις
Πριν από τέσσερα χρόνια ήταν η τελευταία επίσκεψη της ΣΤΟΑΣ στη Θεσσαλονίκη, στο ίδιο θέατρο, το «Μελίνα Μερκούρη» στην Καλαμαριά, που θα εμφανιστεί και τώρα. Ήταν το 2010 όταν παρουσίασε το «Τελεία gr.» των Μέντη, Παπαγεωργίου και της ομάδας exanimo. Τώρα θα μείνει εδώ δύο εβδομάδες παρουσιάζοντας ένα εμβληματικό έργο που απετέλεσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, τη σύνθεση «Με όλο μου το είναι» που αποτελείται από τρεις μονολόγους, που ερμηνεύουν η Λήδα Πρωτοψάλτη, ο Θανάσης Παπαγεωργίου και η Εύα Καμινάρη.
Οι μονόλογοι είναι: - «Η διάλεξη μιας μάνας» της Μαρίας Κονδύλη και Θάλειας Ασλανίδου, ένας μονόλογος που ανήκε στο έργο ‘Φυτά εσωτερικού χώρου’ που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Στοά στις 6 Οκτωβρίου του 1981 και που τότε ερμηνεύτηκε από την Μαρία Κονδύλη. Έκτοτε ξαναπαίχτηκε το 1985, στο σπονδυλωτό έργο ‘Κάτι έγινε και τσακ’ με το οποίο γιορτάστηκαν τα 15 χρόνια της Στοάς, με ερμηνεύτρια τη Λήδα Πρωτοψάλτη που θα είναι και η τωρινή ερμηνεύτρια.
- ο γνωστός «Επικήδειος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, γραμμένος το 1992, θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους μονόλογους του συγγραφέα και παίχτηκε, επίσης για πρώτη φορά στη ΣΤΟΑ στις 7 Δεκεμβρίου του 1992, με τον Θανάση Παπαγεωργίου, που υπήρξε ο πρώτος ερμηνευτής, δημιουργώντας μια μοναδική επιτυχία. Ο ίδιος θα είναι και ο τωρινός ερμηνευτής.
- «Η Αντριάνα» θα είναι ο τρίτος μονόλογος του προγράμματος. Γράφτηκε το 2012 από τον Θανάση Παπαγεωργίου και είναι το πέμπτο θεατρικό του έργο που θα παιχτεί στη Στοά ,προηγήθηκε το 89,90 FM stereo, το ‘Άντε γεια’, το ‘Ακούω ήχον κώδωνος που ήταν μια συρραφή κειμένων του Μποστ και διάφορα σκετς στο σπονδυλωτό ‘Τελεία gr’. Θα ερμηνευτεί από την Εύα Καμινάρη.
Η σκηνοθεσία όλου του προγράμματος ανήκει στον Θανάση Παπαγεωργίου, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Λέας Κούση.
Αν κάτι διακρίνει και τους τρεις μονολόγους είναι το γεγονός ότι κανένας, δεν είναι στην ουσία μονόλογος έστω κι αν επί σκηνής υπάρχει ένας μόνο ηθοποιός. Ο ‘Επικήδειος’ και ‘Η Αντριάνα’ είναι δύο μεγάλα τηλεφωνήματα όπου ‘συμπρωταγωνιστούν’ με ίση συμμετοχή οι συνομιλητές από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου, η δε ‘Διάλεξη της μάνας’ σύντομα εξελίσσεται σε ένα διάλογο με τα φανταστικά πρόσωπα που στοιχειώνουν την ύπαρξή της. Αυτή η υπαρξιακή αγωνία είναι εκείνο που χαρακτηρίζει και τα τρία έργα. Στον ‘Επικήδειο’ η ανάγκη της υστεροφημίας γίνεται τόσο επιτακτική για τους δυο συνομιλητές που η αγωνιώδης τους προσπάθεια να την πετύχουν, τους γελοιοποιεί στον θεατή, που παρακολουθεί το ξετύλιγμα των επιχειρημάτων τους για να μπορέσουν να αποκτήσουν κι αυτοί μια μεγαλειώδη κηδεία για τους εαυτούς τους. Στην ‘Διάλεξη της μάνας’ η προσπάθεια της να αποδείξει μπροστά σε ένα ακροατήριο πως υπήρξε μια ιδανική μητέρα και σύζυγος, αποδεικνύεται αδύνατη, αφού δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη διάλεξή της. Τα παιδιά και ο σύζυγος, που στοίχειωσαν τη ζωή της, εμφανίζονται διαρκώς μπροστά της. Πολύ γρήγορα καταρρέει, διαπιστώνοντας ότι η ίδια έζησε μια ζωή που την αφιέρωσε στην αποτυχημένη προσπάθεια να δημιουργήσει την τέλεια οικογένεια. Στην ‘Αντριάνα’ η πρωταγωνίστρια αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της προσπάθειας μιας ζωής να μην πικράνει τους άλλους και κυρίως να κρύψει την πληγή που της δημιούργησε η αδελφική σχέση. Μια ανώδυνη ερωτική περιπέτεια της αδελφής της, βγάζει στην επιφάνεια όλη την πίκρα που έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια και που την καταδίκασε σε μια άχαρη και απρόσωπη ζωή.
