Είναι πλέον κοινά αποδεκτό, ότι ο Ταξιάρχης αποτελεί για την Χαλκιδική «τον χειμερινό εκπρόσωπό της», αλλά και σημείο αναφοράς Χαλκιδικιωτών  και εκδρομέων που επισκέπτονται όλες τις εποχές του χρόνου το όμορφο αυτό ορεινό χωριό στις πλαγιές του Χολομώντα.

 Από τη μια, η ηγεμονική, σε επίπεδο χώρας, θέση του Ταξιάρχη στην καλλιέργεια και διάθεση των Χριστουγεννιάτικων δένδρων και από την άλλη, ο ταχύτατα αναπτυσσόμενος αγροτουρισμός του, τρέφουν μέρα με τη μέρα τον μύθο και καθιστούν τον Ταξιάρχη, ως το αδιαφιλονίκητο «χωριό των Χριστουγέννων»,  όχι μόνο μέσα στα στενά όρια του Νομού, αλλά ευρύτερα στη χώρα ολόκληρη.

Ιστορία 40 χρόνων

 Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 οι κάτοικοι του Ταξιάρχη «τα έβγαζαν δύσκολα πέρα». Οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν κτηνοτρόφοι, υλοτόμοι, αρκετοί οικοδόμοι, οι γιοι και τα εγγόνια των οποίων κρατούν ακόμα  και σήμερα την παράδοση εκείνων των παλιών καλών μαστόρων του Ταξιάρχη και πολλοί εργάτες που αναζητούσαν το μεροκάματο, στις διανοίξεις των επαρχιακών δρόμων που τότε γίνονταν με κασμάδες και φουρνέλα ή στις κρατικές αναδασώσεις. Το εισόδημα όσων  δεν ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, συμπληρώνονταν με οικόσιτα ζώα αλλά και κηπευτικά, μια απασχόληση απαραίτητη εκείνα τα χρόνια για την ενίσχυση του ετήσιου οικογενειακού προγραμματισμού.
  Την εποχή εκείνη, λοιπόν, που η ανέχεια άδειαζε το μικρό χωριό, αφού οι νέοι έφευγαν για το εξωτερικό ή τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, «ύστερα από προτροπή των Πανεπιστημιακών αρχών»1   και της δασικής υπηρεσίας,2  έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες φυτείες Χριστουγεννιάτικων δένδρων και λίγα χρόνια αργότερα οι πρώτοι τολμηροί άρχισαν να καρπώνονται τα οφέλη της παραγωγής τους.
 Χρόνο με το χρόνο το παράδειγμά τους το μιμήθηκαν  και άλλοι και έτσι οι χέρσοι ιδιόκτητοι αγροί στις πλαγιές του Χολομώντα, άρχισαν να γεμίζουν από φυτείες ελάτης, πεύκης και ψευδοτσούκας,  για να επικρατήσει τελικά με το πέρασμα των χρόνων μόνο η Ελάτη.
 
 Η παραπάνω εξέλιξη δεν έφερε μόνο τα πρώτα «καλά λεφτά» στο χωριό, αλλά αύξησε θεαματικά και την δασοκάλυψη σε ολόκληρο τον Χολομώντα, ενώ η δασική υπηρεσία  εύρισκε πλέον στους Ταξιαρχιώτες,  τους καλύτερους αλλά και πιο  ανέξοδους αναδασωτές, πυροφύλακες και δασοπυροσβέστες για τον Χολομώντα.