"Μην Κλαις Ρε Γοργόνα" |
Κυριακή, 06 Οκτώβριος 2019 14:57 |
Ένας καλοκάγαθος καπετάνιος αναρωτιέται για τη ζωή του. Τι να έφταιξε; Τι δεν έκανε καλά; Από μπροστά του περνάει μια γοργόνα, τον κοιτάει αδιάφορη. Κάτι του θυμίζει. Μήπως είναι η αδερφή του... Πόσο θα ήθελε να της μιλήσει! Γέλα καλή μου γοργόνα! Γέλα! Όπου να' ναι θα κλαις! Γέλα όσο προλαβαίνεις! Είναι όμως τα πράγματα έτσι όπως δείχνουν; Δύο ιστορίες, δύο τραύματα, δύο ήρωες που προσπαθούν να αντέξουν άλλη μια μέρα. Όταν θα μας ρωτάνε τα παιδιά και τα εγγόνια μας πως ήταν η κρίση, εμείς μπορεί και να χαμογελάμε. Μπορεί να τους λέμε ότι δεν είχαμε να πληρώσουμε το ρεύμα, ότι μπαίναμε στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο και δεν ξέραμε τι να ψηφίσουμε. Μπορεί να τους λέμε ότι είχε κρύο και λογαριασμούς... Η "γοργόνα" είναι ένα συναξάρι της κρίσης. Είναι αυτό που θα πούμε σε αυτούς που θα ρωτήσουν για αυτά που περνάμε τα τελευταία δέκα χρόνια. Δυο μονόλογοι, με αφορμή την άδεια τσέπη και τις σφιχτές παλάμες. Συγγραφέας: Παναγιώτης Γκούβερης Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κωνσταντινίδης Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιάννης Κωνσταντινίδης Πρωτότυπη μουσική: Χάρης Πετμεζάς Μουσική: Γιώργος Αετόπουλος, Ελένη Βουγιατζή, Χριστίνα Κυριακίδου, Μανώλης Παπούλιας Μουσική Επιλογή / Επιμέλεια: Δημήτρης Κωνσταντινίδης Επεξεργασία ήχου: Γιάννης Μπαντιάνης, Χρήστος Αγγελόπουλος Σκηνικά: Θεατρική Ομάδα ΠΛΑΤΑΓΗ Κοστούμια: Θένια Βερυκούκη, Άννα Χαρίση Κινησιολογία: Αλέξανδρος Γκουντινάκης Μακιγιάζ: Βικτώρια Παπαοικονόμου Φωτισμοί: Θένια Βερικούκη Φωτογραφίες / Teaser: Γιάννης Κωνσταντινίδης Αφίσα: Μάγια Κωνσταντινίδου Δημόσιες Σχέσεις / Επικοινωνία: Έρη Χριστοφορίδου Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Θεμιστοκλής Μαλεσάγκος, Κατερίνα Χατζηκωνσταντίνου
Όταν έγραφα τη γοργόνα δεν πονούσαν τα χέρια μου, δεν πονούσαν τα δάχτυλά μου από το τάκα τάκα του πληκτρολογίου. Πονούσαν τα πόδια μου. Έγραφα και χαλνούσαν οι σόλες των παπουτσιών μου. Περίεργο, αλλά έτσι είναι. Όταν γράφεις για ανθρώπους που μοιράζουν φυλλάδια, για γοργόνες με πληγωμένες ουρές και για μουλιασμένα κόκκινα παιδικά μπουφάν τα δάχτυλά σου ντρέπονται, μουδιάζουν. Ας είναι. Το θέατρο είναι ωραίο πράγμα. Όσες φορές και να πνιγείς στη σκηνή, στο τέλος πάντα σε χειροκροτάνε. Μακάρι να' ταν το Αιγαίο μονάχα μια σκηνή. Μακάρι. Παναγιώτης Γκούβερης |